Άτιτλο

Αγαπημένε μου
Φύτεψες τον καπνό
απ'το τελευταίο σου τσιγάρο
Το πότισες με το δάκρυ σου
Και στάθηκες να το δεις
να γίνεται καρπός της μοναξιάς σου.

Σιώπησα για να ενωθώ μαζί σου
όπως ενώνονται οι λέξεις
με τα κενά ανάμεσά τους.

Οι ανάσες μου έκαιγαν
απ'τα απομεινάρια του καπνού
που έκρυβες στο φιλί σου.

Κι όταν γελούσες
έπαιρνα τον ήχο του γέλιου σου
και φούσκωνα μ'αυτόν
αερόστατα
και τα άφηνα μετά να πετάξουν
να ομορφύνουν τον ουρανό.

Άγρια νιότη

Μυρίζει ο άερας κάρβουνο
Αφουγκράζομαι
Οι τοίχοι ψιθυρίζουν λόγια
Που πονάνε

Οι κόκκινες φωνές ξεμυτίζουν
Και σείεται το χώμα
Δυνατές, υπερήφανες
Σαν αγριολούλουδα που φυτρώνουν
Πάνω στην πέτρα

Οι κρότοι δεν με φοβίζουν
Με φοβίζει η άρνηση
Και η λήθη που θα ξύνει το δάκρυ μου
Και θα το μεγαλώνει

Ελπίδα πάνω στην ελπίδα
Μου χάρισε το γέλιο τους
Τα χνάρια τους μου έδειξαν το δρόμο
Κι όταν με πήρες απ' το χέρι
Ήταν τότε που ο δρόμος έγινε λιγότερο μακρύς

Το πλεκτό

Τα υγρά μου χείλη
Σμιλεμένα με την άκρη των δαχτύλων σου
Μια ανάσα που έπλεε βασανιστικά
Πάνω στις κόγχες των ματιών μου
Την ίδια ώρα που ζωγράφιζα τη γύμνια μας

Σαν χείμαρρος έλουζα με πάθος
Τα άδεια πτώματα
Κι έπειτα τους έραβα
Ερωτευμένους στην ίδια σάρκα

Στοχασμοί

Στοχάζεται η Σελήνη
Με ένα ομοιόμορφο παράπονο
Οι σκέψεις της κοχλάζουν
Σε μια χύτρα από ευχές-κατάρες
Αναρριχώμενα θεριά

Οι διαταραχές εκδηλώνονται πάντα τις νύχτες

Ενοχλητικά επίκαιρο
Το άσμα της εποχής που σκότωσα
Τώρα πια οι σκιές μεγαλώνουν
Κι ύστερα αποδημούν για το θάνατο
Λεκιασμένες σελίδες

Έχω ανοιχτά τα παράθυρα
Για να μυρίζω τα γειτονικά όνειρα
Των ταξιδευτών

Χωρίς εκπτώσεις στη ψυχή
Δόθηκα πλήρως στη στερνή επιθυμία του

Έκτοτε τα μόνα δάκρυα που μαζεύω
Είναι της βροχής

Σιωπηλή σύρραξις

Σ'αρέσει όταν χαράζεις με το δέρμα σου
την όρασή μου;
Παιχνίδι αισθήσεων το βαφτίζεις

Δε θα θεραπευτείς ποτέ
Όσες φορές κι αν κάνεις έρωτα
Όσες φορές κι αν παίξεις με τη φωτιά
Και χάσεις

Τα ψυχοφάγα κελιά της μοναξιάς
Στενεύουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου
Αδημονούν να εισχωρήσουν στις φλέβες σου
Οι χιλιάδες κραυγές που κρύβονται στους τοίχους

Κουρσεύω τη σκέψη σου
Δίνω ζωή σ'εκείνη την οφθαλμαπάτη
την από καιρό ξεχασμένη
Και ξέρεις πως όταν ανοίξεις τα βλέφαρα
θα πάψω να σιγοτραγουδάω τα βράδια

Κυνηγητό

Γέμισε ψυχαναγκασμούς το σώμα μου
Κάτω από μια άρρωστη περιέργεια

Φυτοζωείς
Τα βράδια οι σκιές στην άσφαλτο
Χρωματίζονται με το αίμα σου

Συλλέγω τις ανάσες σου
Σύντομα θα τις έχω όλες

Εραστής του ίδιου του έρωτα
Αδυσώπητο κυνηγητό η απόλαυση
Σαν σε παιχνίδι ειπωμένο

Δάκρυσα το Πάντα
Κι ας μου χάρισες το Τίποτα

Βιαιοπραγία

Τα βίαια ένστικτά μου
Βρίσκονται σε στύση
Φτύνοντας χαιρέκακα
Τη μεταλλική αντανάκλαση

Μα, η θύμησή σας
Στάζει κάρβουνο, δηλητήριο
Ο σάπιος χαιρετισμός
Βρήκε καταφύγιο στο χώμα

Λιπαρές, αλλεπάλληλες φωνές
Γλιστράνε στα εσώψυχα των φτωχών
Στο καλούπι τώρα τρέχει η σάρκα τους
Αρωματισμένη με το σάλιο του μονόφθαλμου

Σπαράζουν τα κόκκινα λαρύγγια
Μες τη ρωγμή του χρόνου
Φυλακισμένα
Αιματοβαμμένα

Άτιτλο

Τί απ' όλα ξύπναγε
Το πιο απόκρυφο ένστικτο;

Κατατρεγμένος από την ευπρέπεια
Κατέληξε να γίνει
Σύντροφος με τα σπλάχνα
Του εφιαλτικού ζώου
Που συνάντησε στα σκέλια του

Αναθάρρησε η ανάσα
Όταν έφαγε ολόγιομο το φεγγάρι
 
Δεσπότης ενός πειράματος
λανθασμένου

Ερωτευμένος με τις πληγές
και τα αίματα

Στα χείλη της παραλίας που ξεχάστηκε

Ένας ανώριμος επαναστάτης

Τα χρώματα γίνονται όλο και πιο γλυκά
Λιγότερο εκθαμβωτικά
Ο καμβάς ψάχνει τα καινούρια πινέλα του
Στο δαιμονικό έρεβο των εποχών
Το σύννεφο κάνει μια ατελή πτώση
Στη δίνη του χρόνου
Μυρίζει φθινόπωρο, μαμά.

Δηλωμένοι φόβοι

Ένιωθα τις φλέβες μου να γίνονται μαύρα φίδια
και να τυλίγονται σε νότες του πενταγράμμου
να σχηματίζουν μια άρια δολοφονίας
τόσο ιδανική, τόσο ελκυστική.

Με ζάλιζαν οι παραμορφώσεις του τρόμου-
άλλοτε ήπιος, άλλοτε σκληρός.
Δεν είχα τίποτα να προσφέρω
όμως εκείνος με κρατούσε κοντά του
πιστή ιέρεια της παράνοιας του εκφοβισμού.

Έτρεχα.
Έτρεχα σαν άνεμος που σηκώνει την άμμο στις παραλίες
σαν τα σύννεφα πριν την καταιγίδα
σαν το αίμα όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.

Έτρεχα για να μην με προλάβει η έμπνευση
για να μην γίνω δική της
για να μην νιώσω ποτέ ξανά μόνη.

Άλλος συνθέτει.

Μαθαίνω να ξεχωρίζω τις σιωπές, είπε
Τη μανιοκαταθλιπτική ύπαρξη της πληρωμένης μούσας

Ξεκούμπωσε τα δάχτυλά του ένα-ένα για να μην γράφει
και έπεσε στον γκρεμό

Οι συμφωνείες των Καταραμένων
έστιβαν το μυαλό του
σε οκτάβες παράφωνες

Συνθέτει τώρα τη χροιά μου
σαν ξυπόλητος μουσικός
που έχασε την πραγματικότητα
που μπλέχτηκε στις παραισθήσεις της ηδονής.

Προσωπικά

Αυτή η νύχτα είναι για μένα.
Ναι, για μένα ξώγαμο της Θείας Κοινωνίας,
μεθύστακα γέρο,
βρωμερή πόρνη.
Αυτή τη νύχτα δεν θα πανηγυρίσω με τις κόκκινες αναθυμιάσεις,
δεν θα χορέψω για τις χαμένες ώρες με την Πανσέληνο,
δεν θα κάνω παρέα στη λάμπα με το μοναχικό σπίτι,
δεν θα μαρτυρήσω άλλα δέντρα που φεύγουν για τον ουρανό.
Όχι. Αυτή τη νύχτα θα σιωπήσω.

Λευκή Προσμονή

Τα δέντρα αγκαλιάζουν τις συνήθεις σκέψεις
μέσα στη νύχτα.
Αισθάνομαι την υγρασία πάνω στο ασθενικό κορμί μου
και τυλίγομαι με όσα χέρια αισθάνομαι.
Πολυγλωσσικά βήματα αντηχούν
και η ροή του αίματος ξαφνιάζεται και πήζει.

Τα μάτια που βλέπω με προκαλούν να κάνουμε έρωτα
ενώνοντας τα αλμυρά υγρά των βλεφάρων μας.
Ίσως με τη σύζευξη των νεκρών μας κυττάρων
που αιωρούνται στον αέρα
και πετάνε ψηλά, θαρρείς πως γίνονται άστρα
σε μια παρελθοντική πραγματικότητα
γυμνή, χωρίς δέρμα.

Το άρωμα των λευκών κρίνων που ταξιδεύει δίχως εισιτήριο
περνάει από μπροστά μου και τυφλώνει τα μάτια μου
με παρθένες κορδέλες, ανέγγιχτες, άσπιλες.

Η καλοκαιρινή ραστώνη τριγύρω μυρίζει μπαρούτι
λες και όλα ξαφνικά θα τιναχτούν στον αέρα

Όταν θα συνευρεθώ με τα χείλη σου.

Ένα τέλειο κλειστό τετράγωνο που περιβάλλει την έμπνευση.
Οι φωνές γλιστράνε πάνω στους τοίχους και τα νύχια τους ματώνουν.
Κραυγάζουν τα δάκρυα από ανέκδοτες ελπίδες
Και ο κορσές στενεύει.

Η πνοή τους ξύλινη, τρίζει όταν πεθαίνουν.
Σα νεκρικά φιλιά, αποδυναμωμένα.
Γελάνε σαρκαστικά αυτοί που δε φοβούνται.

Μόνο στο πεζοδρόμιο ακούγονται κάποιες νύχτες
Που ξεμυτίζουν από τις φυλακές της αποσάθρωσης.

Εκεί ψηλά τί σκέφτεσαι;

Τον κόσμο σας ποτέ δεν συνήθισα.
Ήμουν του ανέμου το φρικιό
Και των χρωμάτων σας τροπάρι.
Μια γκρίζα προσευχή για ένα στερνό φιλί.
Ποιητική αναπνοή που δεν ανέπνευσε ποτέ.
Σαν κατακάθι μοναξιάς, αποξηραμένο.

Του εδάφους κλέφτης έγινα,
προσπαθώντας να σωθώ.
Κι έμαθα να αποχωρίζομαι κάθε πολύτιμο στοιχειό.
Έδωσα σε σχήματα της γέννησης ρυθμό.
Τα ζούσα και τα πόναγα σαν άστρο πρωινό.

Στο δέντρο όμως ψηλά έφτανε χειμώνας.
Και όλα τα φύλλα πέθαιναν αργά βασανισμένα.
Κάθε μου δάκρυ ξέραινε πιότερο τη ψυχή μου.
Μα εγώ δεν έπεφτα.
Ο άνεμος ψιθύριζε και κάλυπτε τη φωνή μου
Και τα φαινόμενα στον ουρανό διαδέχονταν το ένα τ' άλλο.
Φαρμακερή ομορφιά χαιρόμουν στην απόλυτη σιωπή.
Και η ώρα που δεν μπορούσα πλέον να κοιτάξω κάτω
Έφτασε.
Παρέλυσε κάθε νεύρο στο σώμα μου κι αφέθηκα να κοιτάζω μόνο προς τα δυτικά.
Έμεινα μόνο και ξεχασμένο.
Κι όμως με θαύμαζαν πως τα είχα όλα.
Δεν πειράζει. Ως την άνοιξη θα'χω σωθεί.

Σαν φυλακή

Μέλι, ζάχαρη, κανέλα
Ό,τι κι αν είπαμε, τώρα αντηχεί.
Σε βαθυστόχαστους διαδρόμους
Παρέα με τη σκέψη μας χτισμένη σε κελί.

Η απορία έμεινε, τυφλά ερωτηματικά
Να παίζουν με τον άνεμο
Να μην γυρνούν ξανά.

Αλατοπίπερο θα έριχνα
Να φτιάξω ορισμό.
Πικρό, γλυκό κι ανάλατο
Χωρίς μια στάλα ουρανό.

Η προσμονή αφέθηκε, πουλί δίχως φτερά
Χαμένη μες τα κύματα
Θλιμμένη μητριά.

Αποχαιρετισμός

Καυτό παράπονο θα ρέει
Και του παιδιού το δάκρυ θα πέφτει στο κενό
Όσα χαμόγελα και να μπορούσε να φορέσει
Πιστός θαμμώνας στου λυγμού του το βυθό.

Από το μίσος, όνειρο
Κι από αγάπη, πόνο
Τί κι αν στο πέρασμά του θα σταθείς
Ύστερα θα τον αφήσεις μόνο.

Από τον ουρανό κυνηγημένος
Κι από το χώμα, η ντροπή
Βαθιά πληγή που έμεινε
Σε μια Αυγουστιάτικη γιορτή.

Και να! Το μοιρολόγι έπαψε
Και στο χωριό μια βροντερή σιγή
Όταν οι φήμες εξαπλώθηκαν
Το γέλιο του σταμάτησε να ηχεί.

Γιορτή

Ο ταραγμένος καιρός μπολιάζει το σκηνικό με μια δραματικότητα...
Απόκοσμες σκιές μιας θρησκευτικής τελετής
που απ' τον Αχέρωντα σκορπάνε
θανάτου μοιρολόγια.
Και τα πρόσωπα- ώ τα πρόσωπα!-
κέρινες ατέλειες της Δημιουργίας
θα σιγοτραγουδάνε τα τροπάρια.
Πόση στοργή χωρά σ' ένα φιλί
και ένα χαμόγελο.
Πόσο πάθος χωρά στη φλόγα του κεριού.
Και στην αγκαλιά της μαυροφορεμένης,
γαλήνη.
Συναντήθηκαν οι ψυχές στον ψαλμό της νύχτας
και οδεύουν προς τη θάλασσα.
Το κύμα να καλπάσουν
και να φτάσουν ως τη σκέψη ενός ναυτικού.

Χαραυγή και Ηλιοβασίλεμα

Στη χαραυγή εχάραξα τ’ όνομά της
Στο δειλινό έσιαξα το δικό του
Σαν δυο ζωές παράλληλες πάντα απομακρυσμένες.
Το βλέμμα του σπαράζει στο ηλιοβασίλεμα
Και τα χείλη της στερεύουν την αυγή.
Κι ο Νάρκισσος εκεί δα αναρωτιέται
Πώς του’ κλεψε τόση ομορφιά απ’ τη ζωή.
Νερό κι αρμύρα, δάκρυα
Ο ουρανός πάλι στη θάλασσα κινάει
Ν’ αφήσει τους ερωτευμένους κατά γης
Κι εκείνος πάλι να μονολογάει.
Πού χάθηκαν τόσα χρώματα από τη φορεσιά μου
Πώς έμειναν μόνο γκρι και μαύρα;
Και το μικρό του στερνοπούλι του απάντησε:
Ανέστησε τον έρωτα για να σου χαρίσει κι άλλα…

Τί είμαι εγώ;

Τί είμαι εγώ;
Ένα ποίημα.
Είμαι σκέψεις, είμαι όνειρα.
Σα με διαβάζεις πρώτη φορά
Τίποτα δεν καταλαβαίνεις
Ερωτηματικά διαγράφονται στις κόρες των ματιών σου.
Σα με ξαναδιαβάζεις
Ο ιδρώτας αρχίζει να γίνεται ενοχλητικός πάνω στο γυμνό κορμί σου
Και τα λόγια μου ωμά, εισχωρούν στις πληγές σου.
Ύστερα από λίγο θα με σκίσεις.
Γιατί έμαθα να λέω μόνο αλήθειες.

Ο ποδηλάτης

Την ώρα του δειλινού ένας ποδηλάτης
περνάει από κάθε νου, συλλέγει όνειρα
και φτιάχνει μια ιστορία.
Είναι καλός θεατρίνος ο ποδηλάτης
και του αρέσει να ενσαρκώνει ήχους και στιγμές.
Φύλαξε μια όμορφη σκέψη να πάρει μαζί του
Γιατί ο δρόμος του είναι μακρύς...
Φύλαξε ένα γλυκό όνειρο για κείνον
Γιατή η μοναξιά του είναι πικρή...
Ίσως ακούσεις γι'αυτήν από το μελαγχολικό ακορντεόν
που συντροφεύει κάθε πέρασμά του.
Θα μιλάει σίγουρα και για τους κόσμους που επισκεύτηκε,
για τα λόγια που άκουσε, για τα πρόσωπα που γνώρισε.
Κι όμως αν ρωτήσεις, κανένας δεν τον ξέρει.
Περνάει πάντα σαν την πρωινή αύρα
που χαιδεύει τα φύλλα των δέντρων, ανάλαφρος...
Παίρνει συνήθως μαζί του τους εφιάλτες
και τις σκονισμένες σκέψεις.
Ρωτάς γιατί;
Βλέπεις, του αρέσει να βάζει στην ιστορία του
ένα δικό του τέλος, χαρούμενο, λυτρωτικό.
Εκείνο που δεν έζησε ποτέ σαν ποδηλάτης.
Το ζει όμως ο κάθε χαρακτήρας του...
Χάρισέ του καμια φορά μια γλυκιά αρχή να υποδυθεί.
Ίσως χαμογελάσει.
Ίσως εκείνο το δειλινό το ακορντεόν
να μην είναι τόσο θλιμμένο...
Δάκρυσες;
Μια ιστορία είναι κι αυτή.
Μπορείς να της φτιάξεις το δικό σου τέλος.