Ένα τέλειο κλειστό τετράγωνο που περιβάλλει την έμπνευση.
Οι φωνές γλιστράνε πάνω στους τοίχους και τα νύχια τους ματώνουν.
Κραυγάζουν τα δάκρυα από ανέκδοτες ελπίδες
Και ο κορσές στενεύει.
Η πνοή τους ξύλινη, τρίζει όταν πεθαίνουν.
Σα νεκρικά φιλιά, αποδυναμωμένα.
Γελάνε σαρκαστικά αυτοί που δε φοβούνται.
Μόνο στο πεζοδρόμιο ακούγονται κάποιες νύχτες
Που ξεμυτίζουν από τις φυλακές της αποσάθρωσης.
κάθε έμπνευση χρειάζεται την φωνή που θα ξεσηκώσει τα τετράγωνα και τους τοίχους της φυλακής, αν θέλει να θεωρείται ελεύθερη, ή εμπνευστική.
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου γλυκιά μαριάννα
Είναι αλήθεια πως η ελεύθερη έμπνευση δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και παραμένει εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Ανέστη, σ'ευχαριστώ για το σχόλιο!