Σκιές στο δρόμο

Μ' ένα δικό μου τραγούδι πορεύομαι
μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του κόσμου
μέσα στην άβυσσο των θλιμμένων χαμόγελων.
Ό,τι ποτέ δεν τόλμησα
με κυνήγησε ως το τέλος των στιγμών...
Προσωπείο ανέκφραστο
το φόρεσα για να κρυφτώ
απ' την ατέρμονη θλίψη που με περίμενε...
Οι στίχοι γραμμένοι στο περιθώριο
έμειναν να θυμίζουν
πως κάποτε η έμπνευση ήταν ελεύθερη.
Ο κόσμος μια σύντομη αναπνοή.
Ο χρόνος ένας χαλασμένος μετρονόμος που χτυπά ανεξέλεγκτα.
Μόνο σ' ένα τοίχο η ξεθωριασμένη μπογιά
σχηματίζει οχτώ νότες
μικρές, ακαθόριστες.

Γυάλινος εφιάλτης

Πολλά κομμάτια ραγισμένα
Θλίψη μου μυρίζουν
Σαν από κοφτερό γυαλί
Το όνειρό μου τεμαχίζουν
Η απουσία αισθητή
Ένα χαμόγελο κρυμμένο
Κι είναι η ανάσα μου καυτή
Στη σκέψη πλέον αν μένω
Λέξεις σκόρπιες
Ανόητες, στεγνές
Πώς να περιγράψουν
Πώς αισθάνονται οι ψυχές;
Βαθύ πηγάδι δίχως νερό
Είναι η ζωή μου, μουντό πρωινό
Ακόμα κι αν στρέψω αλλού το βλέμμα
Πάλι θα κοιτάζω κομμάτια σπασμένα

Νεφελώδεις σκέψεις

Καπνός θολώνει τα σκεπτικά μου
Είναι η ανάσα μου φωτιά που καίει τα σωθικά μου.
Ένα χαμόγελο πλατύ πνιγμένο όμως στο μαύρο
Και μια μορφή λεπτή που αγγίζει την καρδιά μου.
Μες τον καπνό εικόνες και συναισθήματα πολλά
Μα μ'ένα νεύμα φεύγουν, πετάνε μακριά.
Ένιωσα την ανάγκη να στο πω
Πως θα'μαι για πάντα εδώ
Μέσα στη μέθη της στιγμής
Και στη μαγεία της κορυφής.
Αλκοόλ και ναργιλές
Και είναι οι όψεις πολλές
Υπάρξεις μυθικές
Που ως το πρωί θα ψιθυρίζουν
Γεγονότα του χθες...

Όταν νυχτώνει...

Πάλι άνοιξα το παράθυρο με έναν αναστεναγμό
Έψαχνα να βρω τις λέξεις, δυο λόγια για να πω
Πως ήμουν απογοητευμένη με τον τρόπο που ζω
Προδοσίες και ψέματα για ένα μέλλον φτηνό

Τα σύννεφα τα χρύσωσε η λάμψη του δειλινού
Και χρώματα ονειρεύτηκα του ομώνυμου λουλουδιού
Ύστερα το μάτι έπεσε στην ιδιομορφία του διπλού δεσμού
Μα μόνη μου σκέψη παρέμεινε πότε θα φύγω για αλλού

Ο ήλιος πια κατέβηκε και χάθηκε από μπροστά μου
Μ'ένα αεράκι δροσερό που χάιδεψε τα μαλλιά μου
Η μυρωδιά από κερί πάντα παρούσα
Σε κάθε εποχή αγαπημένη μούσα

Η ώρα είναι περασμένη...
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το ηλεκτρόνιο από το ημιτόνιο
Γι'αυτό και στρέφω τα μάτια μου ψηλά
Να χαμογελάσω στο παρεάκι το γνωστό
Που χαρίζει έμπνευση τα βράδια
Να ακούσω ένα τραγούδι
Και να πω καληνύχτα.
Και να την εννοώ.

:-)

Ταξιδιάρικη Αλμύρα

Χθες περπάτησα πάνω στους αφρούς των κυμμάτων
Έπλεξα τις σκέψεις μου με την αλμύρα της θάλασσας
Και με το φως της σελήνης

Τετραπέρατες σκιές
που χάνονταν στον ορίζοντα
Κουκίδες, πύρηνες φλόγες στα μάτια σου
Σου θύμιζαν την άκρη του κόσμου

Η δροσιά του Αιγαίου
Κι η απεραντοσύνη του στο βλέμμα μου
Το μετέτρεψαν σε ιερό έμπνευσης

Οι ιωδιούχες πινελιές στο νερό του
Σα γκραβούρα παλιά, συλλεκτική
Μάγευε τους περαστικούς
Αιώνια περιπλανώμενοι στο βυθό του.

Ένας αλλιώτικος κόσμος

Ήμουν εκεί...
κάτω από το γυάλινο ουρανό
κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι

Ήμουν εκεί...
ατενίζοντας το γλυκό ηλιοβασίλεμα
χαμένη στις τελευταίες ακτίνες του ήλιου

Ήμουν εκεί...
μπρος σε κρυστάλλινα νερά και πέτρινες πηγές
σε δροσερά πράσινα ελεύθερα χωράφια

Ήμουν εκεί...
με το μυαλό να καλπάζει προς το όνειρο
με τη σκέψη να ιππεύει άγρια άλογα

Ήμουν εκεί,
Στη φαντασία μου στ'αλήθεια ήμουν εκεί...

Νυχτερινή μέθη

Γύρω παντού σκοτάδι.
Φλογερές γλώσσες σπάνε το πηχτό μαύρο της νύχτας
Απόκοσμες ευωδίες ευφραίνουν το νου
Κι αιχμαλωτίζουν τη σκέψη.

Η μουσική δένει τις ηδονικές κραυγές
Κινήσεις που μαρτυρούν ακατανίκητη επιθυμία
Όπως το σείστρο χορεύει με το σιτάρ
Και το γλυκό κρασί αγκαλιάζει το νέκταρ.

Τα κρουστά αναστενάζουν στο ρυθμό της μέθης.

Πάθος.
Ενέργεια.
Πρόκληση.
Έρωτας.
Παρακμή.

Γυμνά κορμιά που αναζητούν ελευθερία
Ζωηρά βλέμματα που δολοφονούν
Σκιές που τρέχουν σε Διονυσιακές λατρείες
Θέατρο παρανόμων.

Σκόρπιες εικόνες μπροστά από τη φωτιά υλοποιούνται.
Νυχτερινή γιορτή
Για τους απλούς περαστικούς
Μέχρι να'ρθει το χάραμα.

Η νύχτα εκπληρώνει κάθε κρυφό σου πόθο.
Με μια σπονδή στις θεότητες του δρόμου.

Θύμηση από παλιά

Είναι φορές που σταματάς να ανασάνεις κι η ανάσα που παίρνεις διώχνει από πάνω σου όποια σκόνη συσσωρεύεται από τη ζωή σου σε μια μεγαλούπολη. Για λίγα λεπτά μόνο. Εσύ θα διαλέξεις αν θα αφεθείς στο γκρίζο δάσος ή θα φυτέψεις μόνος σου το αγαπημένο σου λουλούδι...

Ο κόσμος μου έλεγα είναι αλλιώς
Κι όμως κατέντησα από ζωγράφος να γίνω τεχνικός
Μες τον πανικό μου ν'αποδείξω ότι είχα δίκιο
Το σακούλι με τις ιδέες μου παρέμεινε τρύπιο

Τί κι αν φώναζα τον κόσμο να αλλάξω;
Όσα όνειρα είχα η συνήθεια μ'έκανε να τα κάψω
Το σύστημα με άρπαξε, με έκανε φονιά
Να μην δίνω πλέον σημασία στα μικρά παιδιά

Σε λανθάνουσα κατάσταση
Ανήμπορος να κάνω τη δική μου επανάσταση
πώς χάθηκαν εύκολα τόσες βλέψεις
Έμειναν μοναχά νεκρές σκέψεις

Από ταξίδια κι άφθονες εμπειρίες
Βρέθηκα να βηματίζω σε μικρές ευθείες
Ίσως αν θυμόμουν πώς ήμουνα παλιά
Να έκανα ξανά τη διαφορά

Ελλιπές μέτρο

Σαν αστυνομική ταινία που δεν έμαθες ποτέ τον δολοφόνο
Σαν όνειρο που ξύπνησες πριν τελειώσει
Σαν αναπνοή που δεν σε άφησαν να πάρεις
Σαν νότα σε ελλιπές μέτρο

Σαν όλα αυτά είναι και το Ταξίδι
Πέρα μακριά στο δάσος της σκέψης
Ένα μονοπάτι ερημικό και πέτρινο
Που χάνεται κάτω απ'το ηλιοβασίλεμα

Έχεις χαθεί ποτέ ανάμεσα στα βήματά σου;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ίσως να'πρεπε να βρίσκεσαι αλλού;
Κράτησες ποτέ κάτι μόνο για τον εαυτό σου;
Και ύστερα μετάνιωσες;

Σαν πεντάγραμμο χωρίς κλειδί
Σαν αετός με πληγωμένα φτερά
Σαν κύτταρο χωρίς πυρήνα
Σαν πρόσωπο δίχως στόμα


Κάτι λείπει... Μα υπάρχει εκεί έξω.
Μην σταματήσεις φίλε μου. Μην σταματήσεις.

http://www.youtube.com/watch?v=7PqH6AsQgIw&feature=related

Δολοφονία

Όπως τα πουλιά αποδημούν
έτσι κι οι σκέψεις μου ψηλά πετούν
μακριά από εκείνη την κραυγή
που έσκισε στα δύο τη σιγή

Άψυχο σώμα κείτεται στη γη
με αίμα λερωμένο απ'του δολοφόνου την πληγή
τόσα όνειρα, τόσοι στόχοι
χάθηκαν όλα από ένα "όχι"

Όχι στην υποταγή, όχι στην αδικία
ως πού θα φτάσει πια αυτή η ιστορία;
βλέμματα βουβά και νοσταλγικά
τόσος πόνος, τόση αγανάκτηση γι'άλλη μια φορά...


Αφιερωμένο στους προστάτες-δολοφόνους μας...

Η αποκριά

Μίλτος Σαχτούρης

Μακριά σ' ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά
το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους
όπου δεν ανάπνεε κανείς
πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό
κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους είχαν ξεχάσει
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
μάτωνε τις καρδιές
μια γυναίκα γονατισμένη
ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή
μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι
αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα
μαχαιρωμένο
Μακριά σ' ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά.


Από τα αγαπημένα μου ποιήματα που έχω διαβάσει. Μ'έχει εμπνεύσει πάρα πολλές φορές να γράψω και το θεώρησα ιδανικό για πρώτη δημοσίευσή μου.
Για όλα τα θύματα πολέμου...