Καυτό παράπονο θα ρέει
Και του παιδιού το δάκρυ θα πέφτει στο κενό
Όσα χαμόγελα και να μπορούσε να φορέσει
Πιστός θαμμώνας στου λυγμού του το βυθό.
Από το μίσος, όνειρο
Κι από αγάπη, πόνο
Τί κι αν στο πέρασμά του θα σταθείς
Ύστερα θα τον αφήσεις μόνο.
Από τον ουρανό κυνηγημένος
Κι από το χώμα, η ντροπή
Βαθιά πληγή που έμεινε
Σε μια Αυγουστιάτικη γιορτή.
Και να! Το μοιρολόγι έπαψε
Και στο χωριό μια βροντερή σιγή
Όταν οι φήμες εξαπλώθηκαν
Το γέλιο του σταμάτησε να ηχεί.
με δικαιώνει πάντα το τέλος των ποιημάτων σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήμπραβο
ανέκαθεν έχω μια τάση να "σκοτώνω" τα πρόσωπα που δημιουργώ...σ'ευχαριστώ! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή