Μ' ένα δικό μου τραγούδι πορεύομαι
μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του κόσμου
μέσα στην άβυσσο των θλιμμένων χαμόγελων.
Ό,τι ποτέ δεν τόλμησα
με κυνήγησε ως το τέλος των στιγμών...
Προσωπείο ανέκφραστο
το φόρεσα για να κρυφτώ
απ' την ατέρμονη θλίψη που με περίμενε...
Οι στίχοι γραμμένοι στο περιθώριο
έμειναν να θυμίζουν
πως κάποτε η έμπνευση ήταν ελεύθερη.
Ο κόσμος μια σύντομη αναπνοή.
Ο χρόνος ένας χαλασμένος μετρονόμος που χτυπά ανεξέλεγκτα.
Μόνο σ' ένα τοίχο η ξεθωριασμένη μπογιά
σχηματίζει οχτώ νότες
μικρές, ακαθόριστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου