Λευκή Προσμονή

Τα δέντρα αγκαλιάζουν τις συνήθεις σκέψεις
μέσα στη νύχτα.
Αισθάνομαι την υγρασία πάνω στο ασθενικό κορμί μου
και τυλίγομαι με όσα χέρια αισθάνομαι.
Πολυγλωσσικά βήματα αντηχούν
και η ροή του αίματος ξαφνιάζεται και πήζει.

Τα μάτια που βλέπω με προκαλούν να κάνουμε έρωτα
ενώνοντας τα αλμυρά υγρά των βλεφάρων μας.
Ίσως με τη σύζευξη των νεκρών μας κυττάρων
που αιωρούνται στον αέρα
και πετάνε ψηλά, θαρρείς πως γίνονται άστρα
σε μια παρελθοντική πραγματικότητα
γυμνή, χωρίς δέρμα.

Το άρωμα των λευκών κρίνων που ταξιδεύει δίχως εισιτήριο
περνάει από μπροστά μου και τυφλώνει τα μάτια μου
με παρθένες κορδέλες, ανέγγιχτες, άσπιλες.

Η καλοκαιρινή ραστώνη τριγύρω μυρίζει μπαρούτι
λες και όλα ξαφνικά θα τιναχτούν στον αέρα

Όταν θα συνευρεθώ με τα χείλη σου.