Χαραυγή και Ηλιοβασίλεμα

Στη χαραυγή εχάραξα τ’ όνομά της
Στο δειλινό έσιαξα το δικό του
Σαν δυο ζωές παράλληλες πάντα απομακρυσμένες.
Το βλέμμα του σπαράζει στο ηλιοβασίλεμα
Και τα χείλη της στερεύουν την αυγή.
Κι ο Νάρκισσος εκεί δα αναρωτιέται
Πώς του’ κλεψε τόση ομορφιά απ’ τη ζωή.
Νερό κι αρμύρα, δάκρυα
Ο ουρανός πάλι στη θάλασσα κινάει
Ν’ αφήσει τους ερωτευμένους κατά γης
Κι εκείνος πάλι να μονολογάει.
Πού χάθηκαν τόσα χρώματα από τη φορεσιά μου
Πώς έμειναν μόνο γκρι και μαύρα;
Και το μικρό του στερνοπούλι του απάντησε:
Ανέστησε τον έρωτα για να σου χαρίσει κι άλλα…