Σκοτώνοντας εαυτόν

Γεννήθηκα

Από τη Μητέρα

Τυχαιότητα της στιγμής

Μια αγχώδης θλίψη

με πλημμυρίζει

Εφιαλτικές φιγούρες

Ταξιδεύουν στο σώμα μου

Παραμορφωμένες, πεινασμένες

Ορέγονται κάθε μικρή αμφιβολία

Κάθε διχασμό

Τέρατα ψυχοβγάλτες

Περιμένουν κάθε βράδυ

Για να με σκοτώσουν

Στις λέξεις ξεσπώ

Και φυλακίζω τους δαίμονες

Λαχταρώ να ανασάνω

Να γλιστρήσω σαν μουσικό αρπέζ

Πάνω στο σώμα σου

Un lugar para los sentidos

Θυμήθηκα τα ατέρμονα όνειρα
Περί φυγής
Τις αντιλήψεις που έγιναν βιώματα
Τις παραξενιές που σφραγίστηκαν νωρίς

Βήματα μετρημένα
Καταθλιπτικά έσερνα
Αναζητώντας το νόημα
Σε εκείνες τις μοναχικές στιγμές
Και στις πολύβουες κοινωνικές

Στην διαρκή ανησυχία
Έμεινα
Να τρέχω να ανταμώσω
Την ευτυχία του χαμόγελου

Αρνηθήκαμε όλες τις διαστάσεις του χρόνου
Που θελήσαμε κάτι διαφορετικό
Από το καταστατικά εκλεπτυσμένο
Και μούχλιασε μέσα μας
Η επιθυμία
Έγινε δαίμονας ψυχοφάγος

Ήχοι καλοκαιριού

Μυστήρια βήματα αντηχούν
Στο λευκό πλακόστρωτο
Κινήσεις αέρινες
Πιάνονται με την άκρη του ματιού

Αισθησιακά Κυκλαδίτικα φιλιά
Πάνω σε αιθέρια σώματα
Μεθάνε τη σελήνη
Και παντρεύονται στις ερημικές αμμουδιές

Ενοχές που δεν ξεχνάμε
Στο πάθος της ψυχής
Να φωτίσει τις σκιές μας
Κι ύστερα να χαθούμε
Στο πιο μακρινό όνειρο
Του Αιγαίου κι Ιονίου
Μαζί

-Ένα σμιλεμένο σώμα
Μόνο με τα μυστικά μας-

Ίσως

Είναι μακρύ το ταξίδι
Ως τον Έρωτα
Γεμάτο κρυφά πάθη και όνειρα
Χαμόγελα και μυρωδιές

Σ' αναζητώ
Εκεί κάτω απ' τη βροχή...
Ανάμεσα στις δακρυσμένες
Σελίδες ενός βιβλίου
Στην υστερική κραυγή
Της απόγνωσης

Η ιστορία μας
Ρόδο ανθισμένο
Μα ξεχασμένο
Σε έναν άλλο καιρό...

Ένα ρεύμα κρύου αγέρα
διαπερνούσε τους κορμούς
άνοιγε τρύπες να μπαίνουν
- τα συναισθήματα -

Ίσως εκεί είναι που παγιδεύτηκα.

Κλειδί του Σολ

Οι μεταμεσονύκτιες βόλτες
Υπό το φως του φεγγαριού
Συνοδεύονταν πάντα
Από μιαν επιστημονική σονάτα
Μυστικιστική συμφωνία
Ερωτική άρια

Φονικές νότες ξεπηδούν
Σκίζουν τα στήθη μας
Ρέουν από την πηγή
Μιας ψυχοπάθειας

Η παραφροσύνη του μαέστρου
Συνθέτει φλεγόμενα μυστικά
Πάθη ασίγαστα
Ενορχηστρώνει το μεγαλείο
Της καθημερινότητας

Δεν μάθαμε ποτέ να μιλάμε
Με μουσική
Δεν αφήσαμε ποτέ εκείνα τα δάχτυλα
Να αυτοσχεδιάσουν

Και τελικά τί ξεκλειδώνει tο κλειδί του Σολ;