Τα χρώματα γίνονται όλο και πιο γλυκά
Λιγότερο εκθαμβωτικά
Ο καμβάς ψάχνει τα καινούρια πινέλα του
Στο δαιμονικό έρεβο των εποχών
Το σύννεφο κάνει μια ατελή πτώση
Στη δίνη του χρόνου
Μυρίζει φθινόπωρο, μαμά.

Δηλωμένοι φόβοι

Ένιωθα τις φλέβες μου να γίνονται μαύρα φίδια
και να τυλίγονται σε νότες του πενταγράμμου
να σχηματίζουν μια άρια δολοφονίας
τόσο ιδανική, τόσο ελκυστική.

Με ζάλιζαν οι παραμορφώσεις του τρόμου-
άλλοτε ήπιος, άλλοτε σκληρός.
Δεν είχα τίποτα να προσφέρω
όμως εκείνος με κρατούσε κοντά του
πιστή ιέρεια της παράνοιας του εκφοβισμού.

Έτρεχα.
Έτρεχα σαν άνεμος που σηκώνει την άμμο στις παραλίες
σαν τα σύννεφα πριν την καταιγίδα
σαν το αίμα όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.

Έτρεχα για να μην με προλάβει η έμπνευση
για να μην γίνω δική της
για να μην νιώσω ποτέ ξανά μόνη.