Άλλος συνθέτει.

Μαθαίνω να ξεχωρίζω τις σιωπές, είπε
Τη μανιοκαταθλιπτική ύπαρξη της πληρωμένης μούσας

Ξεκούμπωσε τα δάχτυλά του ένα-ένα για να μην γράφει
και έπεσε στον γκρεμό

Οι συμφωνείες των Καταραμένων
έστιβαν το μυαλό του
σε οκτάβες παράφωνες

Συνθέτει τώρα τη χροιά μου
σαν ξυπόλητος μουσικός
που έχασε την πραγματικότητα
που μπλέχτηκε στις παραισθήσεις της ηδονής.

Προσωπικά

Αυτή η νύχτα είναι για μένα.
Ναι, για μένα ξώγαμο της Θείας Κοινωνίας,
μεθύστακα γέρο,
βρωμερή πόρνη.
Αυτή τη νύχτα δεν θα πανηγυρίσω με τις κόκκινες αναθυμιάσεις,
δεν θα χορέψω για τις χαμένες ώρες με την Πανσέληνο,
δεν θα κάνω παρέα στη λάμπα με το μοναχικό σπίτι,
δεν θα μαρτυρήσω άλλα δέντρα που φεύγουν για τον ουρανό.
Όχι. Αυτή τη νύχτα θα σιωπήσω.

Λευκή Προσμονή

Τα δέντρα αγκαλιάζουν τις συνήθεις σκέψεις
μέσα στη νύχτα.
Αισθάνομαι την υγρασία πάνω στο ασθενικό κορμί μου
και τυλίγομαι με όσα χέρια αισθάνομαι.
Πολυγλωσσικά βήματα αντηχούν
και η ροή του αίματος ξαφνιάζεται και πήζει.

Τα μάτια που βλέπω με προκαλούν να κάνουμε έρωτα
ενώνοντας τα αλμυρά υγρά των βλεφάρων μας.
Ίσως με τη σύζευξη των νεκρών μας κυττάρων
που αιωρούνται στον αέρα
και πετάνε ψηλά, θαρρείς πως γίνονται άστρα
σε μια παρελθοντική πραγματικότητα
γυμνή, χωρίς δέρμα.

Το άρωμα των λευκών κρίνων που ταξιδεύει δίχως εισιτήριο
περνάει από μπροστά μου και τυφλώνει τα μάτια μου
με παρθένες κορδέλες, ανέγγιχτες, άσπιλες.

Η καλοκαιρινή ραστώνη τριγύρω μυρίζει μπαρούτι
λες και όλα ξαφνικά θα τιναχτούν στον αέρα

Όταν θα συνευρεθώ με τα χείλη σου.

Ένα τέλειο κλειστό τετράγωνο που περιβάλλει την έμπνευση.
Οι φωνές γλιστράνε πάνω στους τοίχους και τα νύχια τους ματώνουν.
Κραυγάζουν τα δάκρυα από ανέκδοτες ελπίδες
Και ο κορσές στενεύει.

Η πνοή τους ξύλινη, τρίζει όταν πεθαίνουν.
Σα νεκρικά φιλιά, αποδυναμωμένα.
Γελάνε σαρκαστικά αυτοί που δε φοβούνται.

Μόνο στο πεζοδρόμιο ακούγονται κάποιες νύχτες
Που ξεμυτίζουν από τις φυλακές της αποσάθρωσης.