Σκιές στο δρόμο

Μ' ένα δικό μου τραγούδι πορεύομαι
μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του κόσμου
μέσα στην άβυσσο των θλιμμένων χαμόγελων.
Ό,τι ποτέ δεν τόλμησα
με κυνήγησε ως το τέλος των στιγμών...
Προσωπείο ανέκφραστο
το φόρεσα για να κρυφτώ
απ' την ατέρμονη θλίψη που με περίμενε...
Οι στίχοι γραμμένοι στο περιθώριο
έμειναν να θυμίζουν
πως κάποτε η έμπνευση ήταν ελεύθερη.
Ο κόσμος μια σύντομη αναπνοή.
Ο χρόνος ένας χαλασμένος μετρονόμος που χτυπά ανεξέλεγκτα.
Μόνο σ' ένα τοίχο η ξεθωριασμένη μπογιά
σχηματίζει οχτώ νότες
μικρές, ακαθόριστες.

Γυάλινος εφιάλτης

Πολλά κομμάτια ραγισμένα
Θλίψη μου μυρίζουν
Σαν από κοφτερό γυαλί
Το όνειρό μου τεμαχίζουν
Η απουσία αισθητή
Ένα χαμόγελο κρυμμένο
Κι είναι η ανάσα μου καυτή
Στη σκέψη πλέον αν μένω
Λέξεις σκόρπιες
Ανόητες, στεγνές
Πώς να περιγράψουν
Πώς αισθάνονται οι ψυχές;
Βαθύ πηγάδι δίχως νερό
Είναι η ζωή μου, μουντό πρωινό
Ακόμα κι αν στρέψω αλλού το βλέμμα
Πάλι θα κοιτάζω κομμάτια σπασμένα