Θύμηση από παλιά

Είναι φορές που σταματάς να ανασάνεις κι η ανάσα που παίρνεις διώχνει από πάνω σου όποια σκόνη συσσωρεύεται από τη ζωή σου σε μια μεγαλούπολη. Για λίγα λεπτά μόνο. Εσύ θα διαλέξεις αν θα αφεθείς στο γκρίζο δάσος ή θα φυτέψεις μόνος σου το αγαπημένο σου λουλούδι...

Ο κόσμος μου έλεγα είναι αλλιώς
Κι όμως κατέντησα από ζωγράφος να γίνω τεχνικός
Μες τον πανικό μου ν'αποδείξω ότι είχα δίκιο
Το σακούλι με τις ιδέες μου παρέμεινε τρύπιο

Τί κι αν φώναζα τον κόσμο να αλλάξω;
Όσα όνειρα είχα η συνήθεια μ'έκανε να τα κάψω
Το σύστημα με άρπαξε, με έκανε φονιά
Να μην δίνω πλέον σημασία στα μικρά παιδιά

Σε λανθάνουσα κατάσταση
Ανήμπορος να κάνω τη δική μου επανάσταση
πώς χάθηκαν εύκολα τόσες βλέψεις
Έμειναν μοναχά νεκρές σκέψεις

Από ταξίδια κι άφθονες εμπειρίες
Βρέθηκα να βηματίζω σε μικρές ευθείες
Ίσως αν θυμόμουν πώς ήμουνα παλιά
Να έκανα ξανά τη διαφορά

Ελλιπές μέτρο

Σαν αστυνομική ταινία που δεν έμαθες ποτέ τον δολοφόνο
Σαν όνειρο που ξύπνησες πριν τελειώσει
Σαν αναπνοή που δεν σε άφησαν να πάρεις
Σαν νότα σε ελλιπές μέτρο

Σαν όλα αυτά είναι και το Ταξίδι
Πέρα μακριά στο δάσος της σκέψης
Ένα μονοπάτι ερημικό και πέτρινο
Που χάνεται κάτω απ'το ηλιοβασίλεμα

Έχεις χαθεί ποτέ ανάμεσα στα βήματά σου;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ίσως να'πρεπε να βρίσκεσαι αλλού;
Κράτησες ποτέ κάτι μόνο για τον εαυτό σου;
Και ύστερα μετάνιωσες;

Σαν πεντάγραμμο χωρίς κλειδί
Σαν αετός με πληγωμένα φτερά
Σαν κύτταρο χωρίς πυρήνα
Σαν πρόσωπο δίχως στόμα


Κάτι λείπει... Μα υπάρχει εκεί έξω.
Μην σταματήσεις φίλε μου. Μην σταματήσεις.

http://www.youtube.com/watch?v=7PqH6AsQgIw&feature=related

Δολοφονία

Όπως τα πουλιά αποδημούν
έτσι κι οι σκέψεις μου ψηλά πετούν
μακριά από εκείνη την κραυγή
που έσκισε στα δύο τη σιγή

Άψυχο σώμα κείτεται στη γη
με αίμα λερωμένο απ'του δολοφόνου την πληγή
τόσα όνειρα, τόσοι στόχοι
χάθηκαν όλα από ένα "όχι"

Όχι στην υποταγή, όχι στην αδικία
ως πού θα φτάσει πια αυτή η ιστορία;
βλέμματα βουβά και νοσταλγικά
τόσος πόνος, τόση αγανάκτηση γι'άλλη μια φορά...


Αφιερωμένο στους προστάτες-δολοφόνους μας...

Η αποκριά

Μίλτος Σαχτούρης

Μακριά σ' ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά
το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους
όπου δεν ανάπνεε κανείς
πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό
κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους είχαν ξεχάσει
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
μάτωνε τις καρδιές
μια γυναίκα γονατισμένη
ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή
μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι
αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα
μαχαιρωμένο
Μακριά σ' ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά.


Από τα αγαπημένα μου ποιήματα που έχω διαβάσει. Μ'έχει εμπνεύσει πάρα πολλές φορές να γράψω και το θεώρησα ιδανικό για πρώτη δημοσίευσή μου.
Για όλα τα θύματα πολέμου...